BŁOGOSŁAWIONY SŁUGA BOŻY - ALOJZY KOSIBA
Piotr Kosiba urodził się 29 czerwca 1855 r. w Libuszy. Rodzice: Jan i Agnieszka Kosibowie mieli troje dzieci: dwóch synów, Jakuba i Piotra, oraz najmłodszą córkę Ludwikę. Jan Kosiba, syn Macieja i Katarzyny Przybyłowicz był libuszaninem, matka zaś, pochodząca z sąsiednich Klęczan, z domu oznaczonego numerem 5, była córką Walentego i Anny z Forysiów Tomalskich, zmarłej na cholerę w 1845 r. Późniejszy brat Alojzy - Piotr ochrzczony został w dniu urodzin w kościele parafialnym w Libuszy przez ks. prob. Alojzego Haasa i otrzymał imię patrona dnia, św. Piotra Apostoła. Matka Piotra zmarła w połogu - trzy dni po urodzeniu córk,i dnia 29 grudnia 1867 r. Jan - w stosownym do okresu żałoby - ożenił się powtórnie. Wychowaniem trójki, a potem jeszcze siedmioro dzieci zajęła się macocha, Aplonia z Kosibów, rodem z Krygu. W latach 1863-1869 (?) młody Piotr rozpoczął naukę
w szkółce parafialnej funkcjonującej przy kościele w Libuszy. Prowadził ją miejscowy organista, ucząc dzieci czytać, pisać i podstawowych rachunków. Następnie rodzice zapisali Piotra do czteroklasowej szkoły ludowej w Bieczu. Po jej ukończeniu i przy braku finansowych możliwości kontynuowania nauki w gimnazjum w Jaśle, ojciec Jan Kosiba umieścił syna u majstra szewskiego w Bieczu, u którego po trzech latach terminowania, około roku 1874 uzyskał dyplom czeladnika szewskiego. Po kilku latach pracy w zawodzie szewskim późniejszy Brat Alojzy przeniósł się do Tarnowa. W tym samym czasie zwrócił się do reformatów z Biecza z prośbą o przyjęcie do zakonu. Skierowano go do prowincjała w Przemyślu, gdzie podjęto decyzję o jego przyjęciu w poczet zakonników Zakonu Braci Mniejszych św. Franciszka Reformatów.
Kiedy Piotr Kosiba dnia 7 marca 1878 r. przyjechał do klasztoru franciszkanów-reformatów w Jarosławiu, musiał wg. zwyczaju zakonnego czekać na habit przez parę tygodni i odbywać w tym czasie wstępną próbę, czyli tzw. postulat. 21 czerwca 1878 o. Joachim Maciejczyk - przełożony klasztoru - oblókł przybyłego w habit franciszkański nadając mu imię Alojzy. Po upływie pół roku o. Joachima przeniesiono na urząd gwardiana do Wieliczki. W ślad za nim przybył tam również Brat Alojzy Kosiba, aby od dnia 22 rozpocząć nowicjat, czyli rok próby przed podjęciem ostatecznej decyzji. W okresie nowicjatu Brat Alojzy zajmował się głównie szewstwem i sporadycznie - wspólnie z o. Markiem Lichoniem - kwestą. Śluby zakonne złożone w dniu 22 września 1880 r. zostały w formie ślubów uroczystych ponowione w dniu 14 maja r. 1885 i od tego dnia Brat Alojzy stał się zakonnikiem o pełnych prawach i przywilejach duchownych, tzw. profesem solemnym.
Niezmordowany w spełnianiu licznych prac w klasztorze Alojzyczek - tak go pieszczotliwie zwano - prawie połowę swego życia zakonnego spędził poza klasztorem na kweście. Trzy razy w roku wyjeżdżał nie tylko w bliższe okolice, ale i do podgórskich miejscowości, aż po Tymbark. Wracając z jednej z kwest nabawił się zapalenia oskrzeli i około godziny 20, dnia 4 stycznia 1939 r. wydał ostatnie tchnienie. Sługa Boży Brat Alojzy liczył 84 lat życia, w służbie Bogu w zakonie trwał lat 61, z tego w klasztorze wielickim 60. Pogrzeb Brata Alojzego, który odbył się 7 stycznia, zgromadził ogromne tłumy wiernych. Mszę egzekwialną odprawił ks. prałat Kazimierz Buzała z Niegowici, dziekan niepołomicki, a kazanie wygłosił ks. Jan Tomczykiewicz, proboszcz z Gorzkowa. Pochowano go w dębowej trumnie na cmentarzu kościelnym przy klasztorze w Wieliczce. Ponieważ brat Alojzy był szeroko znany w okolicy, dlatego zaraz po jego pogrzebie wydrukowano serię żałobnych obrazków, przedstawiających z jednej strony odbitkę fotografii zmarłego, a z drugiej wizerunek Cudownego Pana Jezusa
z kaplicy klasztoru wielickiego. W roku 1944 prof. Stefan Chmiel namalował portret Alojzeczka, który umieszczono przy furcie klasztornej z napisem "Brat Alojzy Piotr Kosiba, urodził się 29.6.1855 r. w Libuszy, zmarł kochany od wszystkich w Wieliczce 4.1.1939 r.". Kto znał Brata Alojzego, togo cenił i szanował, zasłużył sobie Alojzyczek na wdzięczną i długotrwałą pamięć u duchowieństwa i szerokich mas ludu wiernego.
Proces beatyfikacyjny, najpierw informacyjny o życiu, sławie świętości i łaskach otrzymanych za wstawiennictwem Brata Alojzego Kosiby, rozpoczął się dnia 13 maja 1963 r. w siedzibie Metropolitów Krakowskich w Krakowie. Pierwszemu posiedzeniu Trybunału przewodniczył ks. bp karol Wojtyła. 10 maja 1966 r. Metropolita Krakowski ks. Karol Wojtyła złożył podpisy
i pieczęcie pod wszystkimi aktami, polecając je przedłożyć do ostatecznego osądu Stolicy Apostolskiej. Od tego dnia pokornemu Bratu Alojzemu Kosibie przysługuje zaszczytny tytuł Sługi Bożego. W maju 1978 r. po ekshumacji powtórnie pogrzebano szczątki Sługi Bożego Alojzego.
Opracowano na podstawie książki: red. Bogdan Brzuszek, Patron maluczkich, brat Alojzy Kosiba, Wydawnictwo Prowincji Franciszkanów-Reformatów w Krakowie.
Piotr Kosiba urodził się 29 czerwca 1855 r. w Libuszy. Rodzice: Jan i Agnieszka Kosibowie mieli troje dzieci: dwóch synów, Jakuba i Piotra, oraz najmłodszą córkę Ludwikę. Jan Kosiba, syn Macieja i Katarzyny Przybyłowicz był libuszaninem, matka zaś, pochodząca z sąsiednich Klęczan, z domu oznaczonego numerem 5, była córką Walentego i Anny z Forysiów Tomalskich, zmarłej na cholerę w 1845 r. Późniejszy brat Alojzy - Piotr ochrzczony został w dniu urodzin w kościele parafialnym w Libuszy przez ks. prob. Alojzego Haasa i otrzymał imię patrona dnia, św. Piotra Apostoła. Matka Piotra zmarła w połogu - trzy dni po urodzeniu córk,i dnia 29 grudnia 1867 r. Jan - w stosownym do okresu żałoby - ożenił się powtórnie. Wychowaniem trójki, a potem jeszcze siedmioro dzieci zajęła się macocha, Aplonia z Kosibów, rodem z Krygu. W latach 1863-1869 (?) młody Piotr rozpoczął naukę
w szkółce parafialnej funkcjonującej przy kościele w Libuszy. Prowadził ją miejscowy organista, ucząc dzieci czytać, pisać i podstawowych rachunków. Następnie rodzice zapisali Piotra do czteroklasowej szkoły ludowej w Bieczu. Po jej ukończeniu i przy braku finansowych możliwości kontynuowania nauki w gimnazjum w Jaśle, ojciec Jan Kosiba umieścił syna u majstra szewskiego w Bieczu, u którego po trzech latach terminowania, około roku 1874 uzyskał dyplom czeladnika szewskiego. Po kilku latach pracy w zawodzie szewskim późniejszy Brat Alojzy przeniósł się do Tarnowa. W tym samym czasie zwrócił się do reformatów z Biecza z prośbą o przyjęcie do zakonu. Skierowano go do prowincjała w Przemyślu, gdzie podjęto decyzję o jego przyjęciu w poczet zakonników Zakonu Braci Mniejszych św. Franciszka Reformatów.
Kiedy Piotr Kosiba dnia 7 marca 1878 r. przyjechał do klasztoru franciszkanów-reformatów w Jarosławiu, musiał wg. zwyczaju zakonnego czekać na habit przez parę tygodni i odbywać w tym czasie wstępną próbę, czyli tzw. postulat. 21 czerwca 1878 o. Joachim Maciejczyk - przełożony klasztoru - oblókł przybyłego w habit franciszkański nadając mu imię Alojzy. Po upływie pół roku o. Joachima przeniesiono na urząd gwardiana do Wieliczki. W ślad za nim przybył tam również Brat Alojzy Kosiba, aby od dnia 22 rozpocząć nowicjat, czyli rok próby przed podjęciem ostatecznej decyzji. W okresie nowicjatu Brat Alojzy zajmował się głównie szewstwem i sporadycznie - wspólnie z o. Markiem Lichoniem - kwestą. Śluby zakonne złożone w dniu 22 września 1880 r. zostały w formie ślubów uroczystych ponowione w dniu 14 maja r. 1885 i od tego dnia Brat Alojzy stał się zakonnikiem o pełnych prawach i przywilejach duchownych, tzw. profesem solemnym. |
|