"...Od pierwszego dnia okupacji Biecza tj. od 07 września 1939 byliśmy systematycznie i bez litości rzuceni w okropną przepaść. Najpierw była to praca przymusowa i koncentracja ludności na niewielkim obszarze getta, konfiskata mienia i wysyłanie młodych silnych Żydów do obozów pracy. Staraliśmy się wytrwać. Byliśmy odważni i mieliśmy liderów, których heroiczne poświęcenie pomagało nam przetrwać. Ale nie mogło to nas uchronić przed bronią palną i gazem, używanymi przez krwiożercze niemieckie kohorty. Nie byliśmy w stanie się uratować. Do 14 sierpnia 1942 - data ta zaznacza ostatni dzień istnienia naszej wspólnoty - prawie 80 osób zostało zamordowanych w Bieczu i okolicznych wioskach. Zastrzeleni zostali na ulicach, cmentarzach, w domach, na łóżkach. Morderstwa te były zbyt drastyczne, by o nich szczegółowo opowiadać. Potem przyszedł ostateczny dzień. O trzeciej nad ranem, w piątek, 14 sierpnia 1942 Biecz został otoczony przez hordy Gestapo i kolaborantów ukraińskich. Okrzykami, ciosami i strzałami nasza społeczność została zmuszona do zebrania się na rynku miasta. Ok. 1700 na wpół ubranych ludzi, stłoczono na małej powierzchni rynku, gdzie przebywali cały dzień bez jedzenia, picia i toalet. W tym czasie dochodziło do aktów kradzieży i przemocy. Tych, którzy próbowali uciec dosięgały kule lub ostrza bagnetów. Tylko nielicznym udało się uciec. Pozostałe dwa dni Żydzi spędzili w chacie w pobliżu cmentarza [baraki i stajnie plebańskich gumien], a następnie zostali wysłani w zaplombowanych wagonach bydlęcych na zagładę w dołach śmierci pokrytych wapnem lub w komorach gazowych Bełżca...
1 http://www.youtube.com/watch?v=LYWCbX1B0lc |
